Berberis is een geslacht van ongeveer 450 tot 500 soorten bladverleizende en groenblivjende struiken van 1-5 m hoog met doornige scheuten.

Het geslacht komt van nature voor in Europa, Azie, Afrika, Noord-Amerika en Zuid-Amerika. Berberis is nauw verwant aan Mahonia.

Berberis thunbergii struik

De planten in dit geslacht kent takken met twee verschillende vormen. Lange scheuten vormen de structuur van de plant, korte zijn slechts 1 à 2 mm lang. De bladeren op de lange takken zijn niet fotosynthetisch en vormen knopen van drie doorns van 3-30 mm lang; De knop zit in de bladoksel van ieder doornblad. Hieruit ontwikkelt zich een korte scheut met verscheidene normale bladeren waarin wel fofosynthese plaats vindt. Deze bladeren zijn 1-10 cm lang, enkelvoudig en gaafrandig of getand. Alleen op jonge zaailingen ontwikkelen bladeren zich op de lange takken; de volwassen bladerstijl ontwikkelt zich na het eerste of tweede jaar.

De bladverliezende soorten als Berberus thunbergii en Berberis vulgaris vallen op door hun mooie herfstkleur de bladeren kleuren roze of rood voor ze afvallen.

De gele of oranje  bloemen zijn alleenstaand of groeien in trossenvan tot twintig bloemen. De 3-6 mm lange bloemen hebben zes kroonbladenen zes kerlkbladenafwisselend in kransen van 3 geplaatst. De kelkbladen zijn evenals de kroonbladen gekleurd.

De vruchtis een kleine bes van 5-15 mm lang. Rijp is hij rood of donkerblauw, vaak met een roze of violette glans. Ze kunnen langwerpig of bolvormig zijn. De eetbare bessen zijn rijk aan vitamineCmaar hebben een scherpe smaak. De doornen maken oogsten lastig, reden waarom ze weinig worden gegeten. Voor kleine vogels zijn ze echter een belangrijke voedselbron. Deze verspreiden de zaden na vertering. Berberis soorten worden door de larven van verschillende Lepidoptera-soorten als de oofboomdwergspanner (Eupithecia exiguata) als waardplant gebruikt.

In de tuinworden ze zowel ter wille van hun sierlijke bladeren geplant als voor hun gele bloemen en rode of donkerblauwe bessen. Ook voor inbraakbestrijding spelen ze een rol door ze onder lage ramen of in heggen aan te planten, hun doorns zijn een effectief afweermiddel.

Bron: WIkipedia